Home sweet home

Ik ben er weer. De reis terug is soepel verlopen. Sophie was helemaal door het dolle toen ze me weer zag en rook, ik ook trouwens. Veel geknuffeld en gekust en tot vanmorgen leken we wel een Siamese tweeling. Na een hazenslaapje van iets meer dan 10 uur, kon ik vanmorgen lekker beginnen met het herorganiseren en herbeleven en nagenieten.
Bedankt allemaal dat jullie met me mee zijn geweest, jullie waren een bijzondere en welkome aanvulling op mijn avontuur. Ik vond het heerlijk om voor jullie te schrijven, hoewel mijn blog in eerste instantie bedoeld is om mijn herinneringen levend te houden voor later, als ik nog ouder en nog grijzer ben.
Het "normale" leven gaat volgende week weer beginnen, en ook daar kijk ik weer naar uit.
Waar mijn volgende grote reis over 2 jaar naartoe gaat is nog niet zeker, maar mijn gedachten gaan toch sterk richting Australië. Tot die tijd vermaak ik mij komend jaar in Europa. Op mijn verlanglijstje staan o.a.: De binnenlanden van Spanje, Praag, Istanbul en iets verder weg ook nog Jordanië en Libië. Ach, een mens moet wat te wensen en te dromen houden niet?
Tot een volgend avontuur.
Ave.

China Town

Ik ben vanmorgen even in China Town geweest. WOW! Toen ik eenmaal in de nauwe straatjes liep moest ik even stoppen en stilstaan, want ik werd overspoeld door alle kleuren en geuren. In goed engels heet dat een sensory overload. Teveel van alles ineens. Het waren van die super smalle steegjes waar als je de armen uitsteekt je aan beide kanten de produkten kunt aanraken. Daar ging dus de hele meute doorheen. Shoppers zoals ik, maar op dit vroege tijdstip werden vele winkels ook nog eens bevoorraad. Dat betekende dat we de steegjes moesten delen met een hele batterij Vespa's. Die gingen er met een behoorlijke haast bepakt en bezakt doorheen. Dus dan komt alle drukte al als een baksteen op je af, tel dan daarbij nog de uitlaatgassen van al die Vespa's en af en toe een pick-up bij op en dan was China Town na ongeveer een uur meer dan genoeg voor poor me. Zou ik dan gewoon oud worden?
Hoe ik China Town het beste kan omschrijven is alsvolgt. Herinner je alle produkten die je ooit hebt gezien met op de achter- of onderkant "made in China" erop. Ja? Zet nu al die produkten x 10.000 in een wijk zo groot als de binnenstad van Enschede en dan heb je een idee. Werkelijk waar, alle prullaria waar wij nog veel teveel voor betalen waren in die smalle steegjes te vinden. Van die kinderspeeltjes die bij ons al lang uit de handel zijn genomen omdat ze potentieel dodelijk kunnen zijn voor (kleine) kinderen, sieraden van geen enkele waarde en dingen waar wij zelfs nooit aan zouden hebben gedacht waren er in grootverpakkingen te vinden. Je moet het een keer gezien hebben en dat heb ik nu. China Town in Bangkok.

"Dames"

Ik wilde nog even kwijt dat de vriendelijke dames van de bediening bij de Pizza Hut, bij nader onderzoek (niet lichamelijk) vriendelijke heren bleken te zijn. De pizza smaakte me er even lekker om hoor, maar het was wel vreemd. Ze liepen met een zeer vrouwelijk loopje, ze waren mooi opgemaakt en ze hadden zelfs een knipje met een bloemetje in het opgestoken haar. Wat hen verried was het net doorkomende snorretje en de stem die wat lager was dat je zou verwachten bij een jonge meid.
Ik snap niet wat dat is hier in Thailand en in mindere mate ook in Cambodja en Laos. Je struikelt hier over de jongens/mannen die gekleed gaan als meisje/vrouw. Voegen onze jongens zich dan zo gewillig naar het beeld dat wij van jongens en mannen hebben, of is hier in zuid-oost Azië iets anders aan de hand. Ik bedoel, er is hier zeker een "markt" voor zulke jongens, maar ik heb het idee dat het meer is. Dit is niet een modetrend, of een seksuele uitwas, deze jongens voelen zich (graag) vrouw. Anyway... Lieve jongens hoor en gelukkig worden ze volledig geaccepteerd door de samenleving hier. Werkelijk niemand kijkt er vreemd van op of weigert door hen bediend te worden. Ik vind het allemaal prima.

Ze mogen me zelfs masseren, maar die ervaring heb ik nog niet gehad. Wel de zoveelste (brute) massage van een Thaise dame. Ze vroeg me notabene "please relax" ,terwijl ze me aan mijn armen naar achter over haar knieën trok. Dat relaxen wilde op dat moment niet zo vlotten. Toch doet het me wel goed. Dus blijven we maar terug gaan.

Missie geslaagd

Ik ben vandaag de hele dag op pad geweest om mijn "monk bowl" te bemachtigen. Het was een heel gedoe om er zelfs maar te komen. Niemand wist wat ik bedoelde en waar het was. Ik kwam door alle advies wel steeds dichter in de buurt, maar alleen de monnik op de kanaalboot wist wie, wat, waar en hoe. Is natuurlijk ook niet toevallig dat me de weg gewezen werd door een monnik. Toen ik eenmaal in de bewuste wijk en straat was, kon ik aan het getimmer direct horen dat ik goed zat. De eigenaar liet me vol trots de foto's zien waar hij op stond met verschillende leden van het koningshuis. Ik had na veel kijken en overwegen een bowl uitgezocht en die werd toen ter plekke afgemaakt door hem op een gasbrander te verhitten. Zo kreeg hij zijn mooie donkere kleur. Alleen had ik gevraagd om dezelfde kleur als een van de kleinere bowls die ik gezien had. Jaja zei hij, same same. Maar ja, toen was ie klaar en niet same same en toen moest ik dus bowlmaker nummer 1 van Thailand vertellen dat ik de bowl niet goed genoeg vond. Was ie geloof ik niet echt over te spreken. Gelukkig kwamen er op dat moment 2 Zwitserse dames aan die mijn bowl wel heel mooi vonden en een van hen heeft hem toen gekocht. Ik moest toen maar een andere bowl uitzoeken. Ze hadden nu wel begrepen dat ik toch wel iets van een oog heb voor kwaliteit, in ieder geval voor wat mooi is, en mijn 2e bowl werd precies zoals ik hem hebben wilde. Ik heb er in totaal 2,5 uur op moeten wachten, maar ik ben zo gelukkig met mijn aanwinst als een kind in een snoepwinkel. Tijdens de rit naar de werkplaats zag ik een heleboel winkels die alleen maar spullen verkochten die te maken hebben met het Boeddhisme, een soort monnik-walhalla. Daar ben ik daarna nog even gaan snuffelen en nu heeft mijn bowl een echt Boeddhistisch jasje. Ik ga morgen nog op zoek naar wat dingen die specifiek bij monniken horen, gebedskralen, kaarsen, wierook heb ik al en dan is mijn reis definitief ten einde.

Nog even een bericht van culinaire aard:
Ik had na mijn monkbowl ervaring zo'n trek gekregen, dat de kip op een stokje die ze in een straat verderop verkochten zo lekker rook, dat ik de verleiding niet kon weerstaan. Ik mag de naam van de Heer niet ijdel gebruiken, maar ***** wat was dat lekker. Ik had eerst 2 pootjes genomen, ben verder gelopen en zo weer omgedraaid om er nog 2 te kopen.
Nu rest mij nog 1 winkeldag en dan vertrek ik zo rond een uur of 19:00 morgen naar het vliegveld.
Tot morgen.

Back in Bangkok

Ik heb gisteren de hele dag in de trein gezeten. De trein van Chiang Mai naar Bangkok. Geplande vertrektijd: 06:45. Ik ben om 05:30 opgestaan, in vol ornaat (met backpack op de rug) naar de plek gelopen vanwaar ik zeker wist dat ik een songthaew naar het treinstation kon krijgen en werd lichtjes nerveus doe er niet een binnen 5 minuten op voor mijn neus stond. Uiteindelijk doordat er nauwelijks verkeer was op dat tijdstip, toch nog ruimschoots op tijd. Helemaal toen bleek dat de trein eerst nog moest worden schoongemaakt. Uiteindelijke vertrektijd: 07:25.
Ik had voldoende water en proviand ingeslagen om het de hele 14 uur durende rit vol te kunnen houden en mezelf kennende zou ik een behoorlijk gedeelte van de tijd zitten te dutten. Toen ik de trein zag, werd ik toch wel behoorlijk ongerust, want ik zag alleen maar van die banken die wij heel vroeger in die oude boemeltreintjes hadden. Je weet wel, 2 aan de ene kant en 2 aan de andere. Gelukkig had mijn coupe heel comfortabele stoelen. Die moesten alleen nog de goede kant opgedraaid worden, omdat we dus de andere kant op gingen. Dat is een leuk gezicht. Onder de 2 stoelen wordt een pedaal ingedrukt en beide stoelen worden in een beweging 365 gr. omgedraaid. Ik herinnerde me ineens dat ik dit in Caïro ook al eens had gezien, maar het blijft leuk.
De rit op zich ging prima. Tot en met uur 13 niet eens last van mijn rug. Daarna helaas wel, maar goed.
Ik had brood gekocht en een blik tonijn in mayonaise (ik dacht, dat smeert beter dan in olie). Je had mijn buurman moeten zien toen ik al la mr. Bean mijn sandwich ging samenstellen. Opblaaskussen als tafeltje, wc papier als tafelkleed, boterham erop, blik lostrekken (er bleek ook een lichte groentemix in te zitten), met mijn spork de tonijn fijn harken, tonijn op brood smeren, 2e boterham er bovenop, tonijn in ziplock zakje luchtdicht verpakken, brood weer in de tas en het met met veel smaak oppeuzelen van mijn sandwich. Met dinertime hetzelfde ritueel weer.
De rit duurde uiteindelijk 14 uur en 20 minuten en toen ik eindelijk om 21:45 in Bangkok aankwam was ik behoorlijk brak. Had ook geen idee hoe ik bij het guesthouse van het startpunt van mijn reis moest komen. Ik ben op een gegeven moment richting de tuktuks gelopen, maar die waren mij te opdringerig. Een van hen raakte zelfs op een onprettige manier mijn arm aan. Volgens mij heeft hij zich moeten laten behandelen voor brandwonden van het vuur dat uit mijn ogen kwam. Daarna zag ik wat westerlingen en daar ben ik toen maar achteraan gelopen. Ik kwam vanzelf bij het metrostation uit. Toen wist ik het wel weer en om 23:45 stond ik voor de dichte deur van "mijn" guesthouse. Er waren alleen 2 bewakers en die vertelden me dat ik de volgende ochtend om 08:00 als eerste aan de beurt was. Snik. Op zijn zielige "maar ik moet toch ergens slapen vannacht" ging een van de bewakers me voor naar een paar guesthouses iets verderop aan de overkant van de straat. Daar heb ik nu voor 2 nachten de duurste kamer tot nu toe geboekt. 800 baht per nacht. 16 euri. Anyway... ik heb onderdak, de kamer is prima, het bed is stevig en brandschoon en ik heb weer airo en tv. Om 00:15 ging bij mij het licht uit.